HET LIGGEN AAN ELKAAR

Het liggen aan elkaar
als wrakken aan versleten oevers.
De wind die ons niet meer raakt.
Het getij dat ons vergeet. De horizon
die ons niet alleen niet meer vindt,
maar zelfs niet meer zoekt.
Het dan maar lek slaan uit verveling.
De ratten in je romp. De honger.
Het wakker liggen. Roerloos
onder witte vlaggen.

Vooral dat.

MISTER MICHEL

Michel Verschueren heeft het ziekenhuis mogen verlaten en is na één maand opnieuw thuis. De ex-manager van Anderlecht was opgenomen in het UZ van Jette met nierproblemen. "Ik ben blij dat ik naar huis mag. Ik zal het de eerste weken nog rustig aan moeten doen. Ik heb heel wat voorschriften mee naar huis. Daar ga ik me ook aan houden", aldus de 77-jarige Verschueren. "Ik heb in het ziekenhuis veel tijd gehad om na te denken. Als ik weer ga leven zoals vroeger, ben ik na 14 dagen dood.

Verschueren gaat ook meer tijd doorbrengen met zijn vrouw. "Marie-Louise wil graag 14 dagen samen weggaan, we zullen eerst beginnen met twee dagen", lachte hij. "Iedereen vraagt zich af wanneer ik terug op Anderlecht zal opduiken. We zien wel, maar het zou wel eens vroeger kunnen zijn dan je denkt." (adv - HLN)

Zijn ontslag uit het ziekenhuis was gisteravond een item in 'Ter Zake'! Hebben ze daar een chronisch tekort aan interessante onderwerpen misschien?

Je kon direct zien dat Mister Michel een serieuze dreun had gekregen, letterlijk en figuurlijk. Heel wat minder machogehalte en 'slap' op de benen. Zijn kenmerkende strijdvaardigheid is nog intact, alsook zijn idee dat hij onmisbaar is op Anderlecht. Zoals steeds liet hij de kans niet liggen om de kijkers eraan te herinneren dat hij zijn hele leven, tot nu toe, heel hard had gewerkt. Zesendertig jaar lang was hij iedere dag van 's morgens acht uur tot twaalf uur 's nachts op Anderlecht. Ook op zaterdag en zondag. Nooit nam hij vakantie.' Waarom? Omdat hij het zo graag doet!

Volgens mij, omdat het weinig te maken heeft met 'hard werken', maar alles met het bevredigen van zijn persoonlijke ambities. Zijn vrouw deed nog een poging om even zijn egoïsme in herinnering te brengen. Het was rap gedaan en ze mocht tevreden zijn met zijn 'cerebrale' aanwezigheid. Of toch niet, hij heeft haar beloofd twee dagen vakantie te nemen. Twee dagen is voor hem een geweldige inspanning want hij moet progressief aanleren om vakantie te nemen.

Zijn vrouw, die ik enorm respecteer, verdient een standbeeld. Waarom? Terugkomen na een verschrikkelijk verkeersongeval en tientallen jaren samen leven met een van de grootste ego's en hardstwerkende Belgen. Om het met de woorden van Mister Michel zelf te zeggen: "Il faut le faire!"

Vorig jaar waren we allebei te gast op hetzelfde evenement. Hij zat daar in vol ornaat. Ik was alleen lichtjes onder de indruk van zijn imposante (in gewicht dan) verschijning.

Het zal Michel Verscheuren worst wezen, maar ik heb geen hoge pet van hem op. Ik vind hem zielig. Zijn uitspraken: 'Stakers zijn luierikken' en 'Vrouwen zijn onbetrouwbaar' hebben op mij een onuitwisbare indruk gelaten. Bij mijn vrouw is het nog erger, zij heeft er een blijvende aversie (het is eigenlijk meer) tegen RSC Anderlecht aan overgehouden.

P.S.: Heel Europa heeft van zich laten horen: Bayern München, Real Madrid, Barcelona, de Hollandse clubs en alle leden van ECA (European Club Association) waar hij in het bestuur zit. Joan Laporta (president van FC Barcelona) heeft hem persoonlijk opgebeld. Ze belden om hem te zeggen: We fight with you. (Knack)

Zou ik dan toch een klein beetje jaloers zijn.

HOOP - JEAN-PAUL MULDERS

"Sommige plannen kunnen niet wachten", lees ik op PC Banking van Fortis, waar ik ondanks al het slechte nieuws nog altijd klant ben. "Realiseer ze met het ballonkrediet." Ballonkrediet, de ironie van het woord. Waarschijnlijk bedacht lang voor de crisis losbarstte. Of anders heeft de uitvinder van dit fijne productje de afgelopen zes maanden in een ondergrondse bankkluis opgesloten gezeten.

Het blijft nog altijd onwezenlijk, dat het ooit zo solide Fortis tegenwoordig de kredietwaardigheid heeft van rommel. En elke dag komen er economische onheilstijdingen bij, van het slag dat je een halfjaar geleden nog in het dolhuis had doen belanden als je ze hardop durfde voorspellen. "General Motors overweegt bankroet." "Verkiezing Schoonste Boerin uitgesteld door crisis."

"Begrijp jij nog alles wat er tegenwoordig aan de hand is ?" vraagt een collega. Ik moet bekennen dat zulks niet het geval is. Ergens hebben mensen met hun vette handen in de kassa gezeten, dát weet ik wel. Ze hebben de bestaanszekerheid van miljoenen scrupuleloos op de helling gezet, met wat je gerust misdaden tegen de menselijkheid mag noemen. Waar zitten de gangsters die dit mogelijk hebben gemaakt ? Ze zijn verdwenen met de noorderzon. Ze hebben zich in paleizen en limo's verschanst, waar zij met afstotelijke smakgeluiden hun onrechtmatig toegeëigende luxeprakje opschransen.

Cineast Michael Moore (die van Fahrenheit 9/11 en Bowling for Columbine) werkt aan een documentaire over de financiële crisis. Hij zoekt insiders die dapper genoeg zijn om te getuigen over wat hij "de grootste oplichterij uit de geschiedenis" noemt. Komt er ooit een proces waarop deze lieden publiekelijk zullen moeten terechtstaan, een soort financieel Neurenberg ? Erg onwaarschijnlijk. Daarvoor is dit soort misdaden te ondoorzichtig, te gelaagd en omfloerst.

In een vergruisde, bange wereld lopen wij thans met zijn allen rond. Een wereld waarin mensen een baantje bij de Staat proberen te bemachtigen en de knip op hun portefeuille houden. Die knip vind ik geeneens zo erg, ik heb altijd al verstoord staan kijken naar al te arrogant geklater van geld. Er schuilt waarheid in het cliché dat de mooiste dingen in het leven gratis zijn. Haar lach bijvoorbeeld, waarin weemoed schuilt en ook een snuifje stoutheid. Of de pocketroman die ik onlangs kocht omdat ik kaft en titel onweerstaanbaar vond : Een korte geschiedenis van de tractor in de Oekraïne. 6,98 euro voor 334 pagina's, het opwindende aroma van lijm en drukinkt inbegrepen. Een verhaal waarin je kunt schuilen voor - ik heb het uitgerekend - 0,0007 euro per zin.

Dat het met de menselijke soort niet echt iets zal worden, lijkt intussen stilaan duidelijk. We bederven onze intelligentie telkens weer met hebzucht, corruptie en kortzichtig gegrabbel. Zo delven we dapper ons eigen graf. Of zijn er toch twee soorten mensen, de asociale egoisten en de mensen van goede wil ? Je zou het haast denken, want van die laatste kom ik er dagelijks een heleboel tegen. Kunnen zij het tij nog keren ?

Soms durf ik te geloven dat het roer nog om kan, bijvoorbeeld als ik met kloppend hart zit te kijken naar een toespraak van Obama, en zie hoeveel andere mensen ook met kloppend hart naar een toespraak van Obama kijken. De man heeft charisma, een eigenschap waar je doorgaans niet veel goeds van moet verwachten. Toch is hij de eerste politicus die in mij iets doet ontvonken dat lijkt op enthousiasme, en zelfs op ontroering. Nu al lijkt Bush iets uit een verre en sinistere wereld, vol stinkende moerassen waarin met wratten overdekte schubdieren huisden.

Belangrijker dan de persoon Obama, vind ik misschien nog het waarom van zijn aantrekkingskracht. Het lijkt erop dat we stilaan met velen zijn die genoeg hebben van gesjoemel, onrechtvaardigheid en stuitend eigenbelang. Van Paris Hilton en vette bonussen. De roep naar integriteit wordt sterker.

Ondanks de economische indigestie hebben talloos veel mensen een niet te stillen honger naar hoop.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

KIM & LECTRR

www.kimkrampen.be

www.lectrr.be

CHAMPAGNE - AMÉLIE NOTHOMB - ROMAN

Vorig jaar verwende Nothomb haar lezers met het subtiele, autobiografische De verloofde van Sado. Ontroering was hier belangrijker dan panache en ze bleef langer hangen dan een treinrit. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen dit jaar: zou Amélie vuurwerk uit haar mouw schudden, een spannende strijd tussen goed en kwaad als in haar vroege romans, of werd het weer een autobiografisch pareltje?

Champagne!, de cru van dit jaar, laat in zijn eerste hoofdstuk alvast het beste vermoeden. Geen persoonlijke mijmeringen deze keer, de intrige lijkt vintage Nothomb en de held van dienst heet Baptiste Bordave.

Al is Baptiste geen held: hij bestaat nauwelijks. Hij is een kantoorklerk, die zich zonder enthousiasme ophoudt in een Parijse flat en banale dagelijkse handelingen stelt. 'Wie was ik? Die vraag was zo vaag dat niemand ze zou kunnen beantwoorden, maar zelfs als ik de kwestie op de eenvoudigste manier bekeek, kon ik niets bedenken.'

Als op een zaterdag een zekere Olaf Sildur aan de bel hangt, betekent dat zoveel als Baptistes wedergeboorte. Sildur, een rijke Zweed met motorpech, valt dood neer terwijl hij vanuit de flat probeert te telefoneren. Hij is even oud, even lang en heeft dezelfde haarkleur als Baptiste. Waarschijnlijk heeft hij zelfs een leven. Het existentieel vacuüm dat Baptiste heet, twijfelt niet: hij laat zijn dode 'ik' achter en verlaat Parijs als Olaf Sildur. Op naar een toekomst, op naar de vrijheid: 'Is vrijaf nemen van jezelf niet de meest ontspannende vakantie die er is?'

In Olafs villa in Versailles wacht Baptiste een verrassing: hij wordt er ontvangen door een serene blondine die hem voor een collega van haar man houdt en geen vragen stelt. Ze leeft op winkelen en champagne, en is als het diapositief van de vroegere Baptiste: 'Ik vind het fijn dat mijn leven, net als mijn persoon, volstrekt zinloos en gewichtloos is.' Zinloos en gewichtloos, tussen twee glazen Veuve Clicquot en een hazenslaapje in kan Baptiste daarmee leven. Hij heeft zijn zusterziel gevonden, en daarmee ook zichzelf. (De Standaard - Aude Vanlathem)

Het is zeker niet haar beste boek maar ik blijf houden van Amélie Nothomb en haar boeken verslinden. Meer nog: stel dat de kans zich voordoet om te kiezen met wie ik een lange treinreis wil maken dan twijfel ik geen moment en kies ik voor Amélie Nothomb. Ik zie me al zitten in de TGV richting Nice.

De kans is bijzonder klein, wellicht onbestaande, dat mijn wens in vervulling gaat, maar een goede tweede in de rij is Herman Brusselmans. In die droom blijf ik geloven: met de trein van Gent naar Lyon en onmiddellijk terug want reizen is niet aan Herman besteed.

PLEINVREES - TOM LANOYE

geniet op mijn banken
vergader op mij ja voetbal
betoog verlies in de massa
mekaar uit het oog -
maar geef dat ik niet
met mijzelf overschiet

kietel mijn flanken met
de rankste der skaters versier
mij met kruiden & kramen
voor uw gulzigste eters -
maar geef dat ik niet
hier alleen wortel schiet

sta op mij in de rij om
ter meest om ter langst
maar laat mij niet liggen
& vergeef mij die angst -
ik ben maar lijk gij
en gelijk ieder mens:

van mijn essentie -
de leegte - ben ik
zelf nog het bangst


gedicht voor het Thaterplein
in Antwerpen, wieg van de Vogelenmarkt.
uit: 'Stadsgedichten', 2005.

FLAT EARTH NEWS - NICK DAVIES

An award-winning reporter exposes falsehood, distortion and propaganda in the global media

"Finally I was forced to admit that I work in a corrupted profession." When award-winning journalist Nick Davies decided to break Fleet Street's unwritten rule by investigating his own colleagues, he found that the business of truth had been slowly subverted by the mass production of ignorance.

Working with a network of off-the-record sources, Davies uncovered the story of the prestigious Sunday newspaper which allowed the CIA and MI6 to plant fiction in its columns; the daily newsroom where senior reporters casually refer to 'nig nogs' and where executives routinely reject stories about black people; the respected quality paper which was so desperate for scoops that it hired a conman to set up a front company to entrap senior political figures. He found papers supporting law and order while paying cash bribes to bent detectives and hiring private investigators to steal information.

Davies names names and exposes the national news stories which turn out to be pseudo events manufactured by the PR industry and the global news stories which prove to be fiction generated by a new machinery of international propaganda.

He shows the impact of this on a world where media consumers believe a mass of stories which, in truth, are as false as the idea that the Earth is flat - from the millennium bug to the weapons of mass destruction in Iraq, tainting government policy, perverting popular belief.

He presents a new model for understanding news. With the help of researchers from Cardiff University, who ran a ground-breaking analysis of the contents and sources for our daily news, Davies found most reporters most of the time are not allowed to dig up stories or check their facts - a profession corrupted at the core.

Read All About It. The news will never look the same again.


‘Journalistiek dreigt uit te sterven’

De Britse onderzoeksjournalist Nick Davies (55) was een aantal weken geleden in Nederland om te spreken over de crisis in de journalistiek. Hij schreef vorig jaar het geruchtmakende boek Flat Earth News, over het falen van de journalistiek, die in handen is gevallen van de commercie. Davies kent vooral de Britse situatie, maar die is volgens hem exemplarisch voor de hele westerse wereld.

Hoe staat de journalistiek ervoor, een jaar na uw boek?

‘Het beroep zit in heel ernstige problemen en er is een duidelijk risico dat de journalistiek uit gaat sterven. Wat me zorgen baart, is dat mensen dat niet zien, en als ze het wel zien, dat ze niet inzien dat het gestopt moet worden.’

De journalistiek dreigt uit te sterven?

‘De journalistiek sterft uit door de commercie. De belangrijkste taak van journalisten is te proberen mensen de waarheid te vertellen. Maar keer op keer maken we verhalen die verdraaid zijn en onwaarheden bevatten, of die propaganda zijn. O, zeggen mensen dan, dat moeten jullie zeker schrijven van jullie rijke bazen. Maar dat was vroeger.

‘Het echte probleem is de nieuwe generatie krantenbazen die niet uit is op propaganda, maar op winst. Deze eigenaren hebben verschrikkelijke schade toegebracht aan de redacties. Ze hebben hun kosten verlaagd door te bezuinigen, en hun inkomsten verhoogd door steeds meer pagina’s en bijlagen te eisen.

‘Journalisten hebben dus geen tijd meer om hun werk te doen. Ze praten niet meer in het café met politieagenten en leraren. En vooral: ze hebben geen tijd meer om de feiten te checken, de basis van het vak.’

Wat betekent dat?

‘Je ziet gebeuren wat ik morele paniek noem: als de emoties bij het volk hoog oplopen, passen journalisten zich aan. Bij oorlog moeten we onze jongens steunen. Je ziet het ook bij Obama. De belangrijkste politieke vraag van dit moment is of hij echt het verschil kan maken. Het antwoord is dat we dat niet weten, maar: waarschijnlijk niet.

‘Maar The Guardian, volgens mij de beste krant ter wereld, had tien pagina’s over de inauguratie waarin geen journalistieke vraag werd gesteld. Omdat mensen alleen willen horen over hoop en verandering’.

Heeft uw boek al iets veranderd?

‘Het is een heel agressief boek geworden, omdat ik vond dat iemand eindelijk eens de waarheid moest vertellen over ons vak. Daardoor heb ik weinig kunnen nadenken over oplossingen.

‘In elk geval moeten we weer trots worden op ons vak. We moeten steun eisen van publiek en politiek. We zouden eigenlijk een soort Gay Pride moeten organiseren: wij zijn blij en trots dat we journalisten zijn!

‘Want de meeste journalisten zijn fatsoenlijke mensen, maar een paar bad guys hebben onze reputatie verknald. We moeten werken aan de wedergeboorte van het eerzame vak journalistiek.’

De kredietcrisis maakt het er niet beter op.

‘Geld is het grootste probleem. Nieuwsbedrijven kunnen zichzelf niet meer bedruipen. Eerst zijn onze lezers weggelopen, vervolgens heeft internet alles gratis gemaakt en adverteerders weggehaald. De kredietcrisis verergert die problemen.

‘Veel mensen denken dat de papieren krant verdwijnt, wat geweldig scheelt in de kosten. Maar kunnen we dan genoeg geld verdienen op internet? We moeten een nieuw verdienmodel vinden, maar ik weet ook nog niet hoe.’

Keren lezers en adverteerders terug als kranten beter worden?

‘De lezers wellicht wel. De website van The Guardian trekt maandelijks 26 miljoen bezoekers, onder wie 10 miljoen Amerikanen. Die vertrouwen hun eigen media niet meer, vooral door Irak. Die willen geen junk news meer, die willen het echte werk. Dat is hoopgevend.’

Helpt staatssteun, of moeten kranten dat niet willen?

‘Ik zou geld aannemen van iedereen, op twee voorwaarden: geen bemoeienis met de inhoud en geen eisen dat redacties nog verder moeten inkrimpen. Als de overheid zo een fonds kan opzetten, waarom niet?

‘Ik vrees alleen dat het er niet van komt zolang journalisten worden gezien als enge wezens, in plaats van fatsoenlijke mensen die hun werk goed willen doen, maar daar geen kans voor krijgen.’ Wilco Dekker (de Volkskrant)

Het boek is te koop bij Bol.com voor € 11,99 en bij FNAC voor € 14,85